ماه ها بود که دور بودم..

توفیق دیدار نصیبم نمیشد..

منتظر بودم..

منتظر دیدار..

این بار امّا،بی صبرانه..

دست خودم نبود..

کنترل دلم را نداشتم..

اتوبوس در برف گیر کرد..

و من هر لحظه بی تاب تر می شدم..

دیگر نزدیک بودم..

خیلی نزدیک..

اما قدرت رفتن را نداشتم..

ثانیه ها چقدر دیر می گذشتند...

و من همچنان بی تاب..

با تمام سختی بالاخره ثانیه ها گذشتند..

و من رسیدم..

خیلی زود بار و بُنه ام را گذاشتم

غسل زیارتی کردم

و راه افتادم..

.

.

تا لحظه دیدار چیز زیادی نمانده بود..

من امّا هرچه نزدیکتر میشدم،

بی تاب تر از قبل میشدم..

لحظه دیدارمان رسید..

مقابل باب الجواد..

و من..

غرق شوق..

غرق خواستن..

غرق زیبایی..

غرق آقایی..

.

.

آمده بودم..

با دستانی خالی..

و با دلی پر از اُمید..

و با قلبی عاشق..

و پر از محبت..

و آسمان هم از شوق دیدار..

زمین را سپید پوش می کرد..

حالا دیگر چادر من هم سپید شده بود..

به سپیدی گنبد طلایش..

و به سپیدی موهای رهگذران..

قلبم امّا..

شاید سپید نبود..

اما پُر از او بود..

آقا جان!!

قلب عاشقم را میبینید؟؟

چشمان منتظرم را چطور؟؟

لرزش های گاه و بی گاه دلم را؟؟

و دستان خالی ام را؟؟

آقا جان!!

هراس های دلم را بردار..

و بجایش ذره ای یقین بکار..

پ.ن1:به قول حاج آقای عابدینی:

و خداوند به فکر دلهای عاشق است..

پ.ن2:شکر خدا که آخر سال هم زیارت آقا نصیبم شد..

پ.ن3:یکی از بهترین سفرهای عمرم بود..

جای همگیتان خالی..