به نام خدا و به یاد ولی مهربانش..

یک آیینه یاسین..

                         یک جرعه اخلاص..

                                                        شمعدان ها لبریز کوثر..

                                                                                جام ها سرشار الرحمن..

                                                                                                           طبق طبق دعا ی فرج..

                                                                                                                              دسته دسته مریم و طه..

                                                                                                                                       پهن می شود سفره ای زنور..

                                                                                                                                                                 جایی میان بیابان غیبت..

                                                                                                                                                                                           و ما لحظه لحظه می شویم همجنس آسمان ، همرنگ دریا..

***

ما،دو چشم انتظار ظهور آن پرده نشین..

بر آن شدیم تا آغاز کنیم زندگی مشترکمان را..

در پرتوی ولای محمد و آل محمد(ص)..

و شما دوستداران آن پرده نشین..

با نجواهای خالصانه خود برای فرج مولایمان..

زمینه ساز ظهور سبزشان باشید..

پیوندمان را دعاگو باشید..

***

پ.ن1:این متن را کمی زودتر نوشته ام..اما تاریخ گذاشتم که صبح پنج شنبه،8 اسفند ماه 92 بر روی وبم بیاید..

پ.ن2:متن بالا تغییری است از متن کارت دعوت مجلس عروسیمان که خودم قلم زده ام..

پ.ن3:اللهم عجل لولیک الفرج..

پ.ن4:دعایمان کنید..

صدا می آید..

خوب تر که گوش میکنیم..

صدایی از اعماق زمان  به گوشمان می رسد..

و میشنویم صدای همهمه ی جمعیت عظیمی را..

همه را جمع کرده بود..

که بعد نگویند ما نبودیم..

خوب که گوش کنیم..

ندای " من کنتُ مولاه،فهذا علیٌ مولاه " هنوز هم بلند است..

خوب که گوش کنیم..

می شنویم صدای پیامبر مهربانمان را..

که:

 هان ای مردم..این علی، ولی و سرپرست شماست..

خوب که گوش کنیم..

می شنویم صدای سلام ها را بر امیرالمؤمنین(ع)..

خوب که گوش کنیم..

می شنویم صدای بیعت ها را..

از تک تکشان بیعت گرفت..

حتی زنان..

که بعد نگویند ما بیعت نکردیم...

که بعد نگویند ما نشنیدیم..

.

.

و حالا اما..

خوب که گوش کنیم..

می شنویم صدای پای کاروانی را..

می شنویم صدای پای کودکان خسته را..

که به سرزمینی غریب وارد می شوند..

امام،نامش را جویا می شوند...

پاسخشان میدهند: اینجا نینواست...

امام اما نام دیگرش را جویا می شوند...

پاسخ همان است که منتظرش بودند:

اینجا کربلا ست...

امام(ع) دستور توقف می دهند...

تا خیمه ها را برپا کنند...

.

.

حالا خوب تر که گوش کنیم..

می توانیم صدای پیامبران را بشنویم..

که خطاب به ما فرمود:

که برسانند پیامم را حاضران به غائبان...

و پدران به فرزندان..

تا روز قیامت...

.

.

فرمود تا روز قیامت...

که مبادا مهدی فاطمه هم مانند جدش تنها بماند...

.

.

ای رسول خدا...

پیامتان به گوشمان رسید..

و می رسانیم پیامتان را به فرزندانمان...

و آن را با دل و جان قبول کردیم...

اما پیامبر مهربانمان..

ما فرزندان امت آخر الزمان..

از پدرمان دوریم..

پایمان، گاه و بی گاه به خطا می رود..

حالا اما..

در ابتدای محرمی دیگر..

می خواهیم شما شفیعمان شوید..

ما به عشق و حرمت فرزندتان..

سیاه بر تن می کنیم..

به سوگواری می نشینیم..

تا شاید روی سیاهمان مخقی شود..

رسول مهربانمان..

می شود شما از پدرمان بخواهید..

یاریمان کنند؟؟

می شود شما بخواهید..

این غلام ها و کنیز های تازه متولد شده در ابتدای محرم را بپذیرند؟؟

می شود آقا؟؟

می شود دست رحمتی را که بر روی درخت مسجدتان کشیدید،

بر سر ما امت آخر الزمان هم بکشید...

یا رسول الله...

آقاجان..

آجرک الله..

سلامـ بــر تــو بانـــویـ ِ سرزمینـ ِ منـ..

بانوی زیبایی ها..

بانوی تنوع طلب..

بانوی زیبایی خواه..

بانوی ناز کردن ها..

بانوی احساسات..

بانوی تحصیل کرده..

بانوی صبور..

.

.

سلامـ بــر تــو بانـــویـ ِ سرزمینـ ِ منـ..

یادش بخیر..

خداوند تو را آفرید..

و جنس تو را ظریف قرار داد و نه ضعیف..

احساسات را در تو قرار داد..

تو را اهل "نــاز" آفرید و مَرد را اهل "نیــاز"..

نیازِ به حُجب و حیا را در تو قرار داد و نیازِ به غیرت را در مَرد..

حجاب را برای تو قرار داد و غریزه ی خواستنت را برای مَرد..

.

.

سلامـ بــر تــو بانـــویـ ِ سرزمینـ ِ منـ..

همان بانویی که تمام زیباییش را در خانه برای مردش به نمایش میگذاشت..

نازش را به رخ مردش می کشید..

نیازِ به زیبایی را در خانه پاسخ می داد..

لباس های زیبایش برای پوشیدن در خانه بود..

و گوهر وجود خود را تنها در اختیار کسی می گذاشت..

که مَردِ زندگیش بود..

و نگاهبان و پاسبان از خانواده اش..

و پدری دلسوز برای فرزندانش..

.

.

امّا این روزها تو را چه شده است؟؟

زیباییت را برای همه به نمایش میگذاری..

و از حجاب بیزاری..

لباس هایت به گونه ایست که چشمان بیمار و ناپاک را به خود جلب می کند..

کارهای مردانه برای خود بر میگزینی..

نازت را در صدایت برای هر مرد بیماری آشکار می کنی..

گوهر جوانیت را در پارک ها و مراکز خرید به تیرگی میکشانی..

و اگر بانوی محجبه ای را ببینی،او را به سُخره میگیری..

شماره همراه هر بی سر و پایی را در گوشی موبایلت وارد می کنی..

قلب بیمار هر مردی را در قلبت جای می دهی..

روزها و شب هایت را با او سپری می کنی..

و هرگاه به نیازش پاسخ گفتی..

او می رود..

که اگر ماندنی بود و سالم..

در خیابان به دنبال تو نمی گشت..

او میرود و..

تو می مانی و احساسات پاکت..

تو می مانی و حس طرد شدن..

تو می مانی و نفرتی از تمام مردها..

و دیگر تو نه مانند یک دختر مجردی..

و نه مانند یک بانوی شوهر دار..

چرا که جسمت مجرد و روحت.........

.

.

و آن هنگام که زمان ازدواجت می رسد..

به دنبال بهترین مردی..

که تمام نیازهای مالیت را پاسخ گوید..

بهترین خانه..

بهترین ماشین..

بالاترین حقوق..

و تو همچنان زیباییت را برای مردهای دیگر به نمایش می گذاری..

از همسرت دور می شوی..

دورتر و دورتر..

و به ناگاه از او متنفر می شوی..

که چرا چشمش به دنبال زنان دیگر است..

و فراموش می کنی..

روزی،مردی..

با نگاه به تو..

و زیبایی به نمایش گذاشته ات..

دلش لرزید..

زندگیش از دست رفت..

و فراموش می کنی زمانی که هنوز ازدواج نکرده بودی..

روزی با گذاشتن خودت در اختیارِ مردِ همسر داری..

یک خانواده را بهم ریختی..

و یادت می رود..

مردی که از همسرش نخواهد حجابش را در مقابلِ مردانِ دیگر حفظ کند..

خود نیز چشمانی بیمار دارد..

برای زنانِ مردانِ دیگر..

.

.

 بانـــویـ ِ سرزمینـ ِ منـ..

هرچه که باشی..

خداوند نعمتِ حیا را در وجودِ تو قرار داده..

کافیست پیدایش کنی..

هرچه که باش..

تو را کنیزِ حضرتِ فاطمه(س) خوانده اند..

تو نیز میتوانی پاک باشی..

و روبروی نفْس خود بایستی..

تو نیز می توانی جلوی زمانه بایستی..

و بدان که اولین فایده ی حجاب برای خودت است..

و تنها زیباییت را برای همسرت به نمایش بگذاری..

و بدان خداوند نیز پاداش پاک بودنت را به تو می دهد..

با دادنِ همسری پاک به تو..

چرا که خود فرموده:

همسرانی از خودتان برایتان آفریدم..

به اصلی خویش بازگرد بانـــویـ ِ سرزمینـ ِ منـ..

به اصل ِ پاک ِ خویش..

پ.ن:اگر نوشته م مثل مرد رو نخوندین، روی عبارت م مثل مرد کلیک کنید.. 

سال های سی و نهم و چهلم پس از هجرت بود..

سال هایی بس پر رنج..

غربت امام (ع) روز به روز بیشتر میگشت..

امام(ع) بود و مونسش،چاه خانه اش..

مردم کوفه روز به روز که نه،ثانیه به ثانیه بر نافرمانی و کار شکنی شان می افزودند..

امام(ع) بارها و بارها آن ها را به جهاد علیه معاویه(لعنت الله علیه) و کارگزارانش خوانده بود..

و آنها فراموش کرده بودند بیعتشان را..

همان گونه که مردم مدینه فراموش کردند بیعتشان در غدیر را..

و امام برای فاطمه اش (س) سخت دلتنگ بود..

سینه اش از غم به درد آمده بود..

تنها دلخوشیش فرزندانش بودند:

حسن(ع)،حسین(ع)،زینب(س)،ام کلثوم(س) و عباس(ع)..

امام (ع) شب و روز، آشکار و نهان مردم کوفه را به رزم علیه مردم تیره روان می خواند..

اما هریک جهاد را بر گردن دیگری می انداخت..

امام(ع) خسته و دلشکسته بود..

.

.

.

معاویه در صدد گرفتن سرزمین مصر برآمد..

محمد بن ابی بکر،ماجرا را برای امام(ع) نوشت..

امام(ع) مالک اشتر،یار وفادارش را به مصر فرستاد..

مالک در جمل و صفین هم در کنار امام(ع) بود..

و مالک که بود؟؟

کسی بود که علی (ع) در موردش فرمود:

"به خدا اگر کوه بود،کوهی بود جدا از دیگر کوه ها

و اگر سنگ بود،سنگی بود خارا،

که سُم هیچ ستوری به ستیغ آن نرسد

و هیچ پرنده ای بر فراز آن نپرد.."

و حالا این روز ها که همه علی (ع) را تنها گذاشته بودند هم، او بود..

معاویه خبر رفتن مالک به مصر را شنید..

میدانست اگر پای مالک به مصر برسد،

پای معاویه را از مصر قطع خواهد کرد..

دستور داد او را در راه رفتن به مصر،بکشند..

و آن ها به او زهر خورانیدند..

و مالک هم به شهادت رسید..

و امام(ع)....

و امام(ع) پس از شنیدن خبر شهادت مالک،سخت گریست..

و فرمود:

"علی را دو دست بود..یکی در صفین افتاد(عمار) و دیگری در راه رسیدن به مصر.."

...

و حالا امام(ع) تنهاتر از قبل گشته بود..

چیزی نگذشت که محمد بن ابی ابکر را هم کشتند..

و جسدش را در پوست خرِ مرده ای گذاشتند و آتش زدند..

امام(ع) کمرش خم گشته بود..

یارانش یکی پس از دیگری به دیدار رسول خدا(ص) میشتافتند..

و او هم سخت دلتنگ دیدار برادرش بود..

و شاید یادآوری می کرد نبردهای در رکاب رسول خدا را..

و روزهای خوب ِ بودن با رسول الله و فاطمه(س) را..

و اکنون اما، علی (ع) مانده بود و مردم کوفه..

علی (ع) مانده بود و معاویه..

علی (ع) مانده بود و چاه خانه اش..

علی (ع) مانده بود و مردانی نه مرد،نه انسان،که از حیوان پست تر..

علی (ع) مانده بود و یتیمان کوفه..

و حالا علی (ع)بود و علی (ع) بود و علی (ع)..

تنهای تنها..

پ.ن1:امشب دعا کنیم در حق یکدیگر..برای آمرزش خودمان،پدر و مادرمان و دیگران..

پ.ن2:امشب دعا کنیم نیکی سرنوشت یکدیگر را..

پ.ن3:امشب دعا کنید نیکی سرنوشتم را..نه سرنوشت یک ساله را..که سرنوشت یک عمر را..

حس عجیبی این روزهای مرا پر کرده است..حسی که آن روزها همراه با بوی آش رشته و نان سنگک دم افطار به سراغم می آمد..

یادش بخیر..آن روزها بیشتر مردم روزه می گرفتند..اگر هم کسی روزه نبود،به کُنجی می رفت تا هنگام غذا خوردن کسی او را نبیند..حالا زمانه عوض شده..مردم با کلاس شده اند..این روزها اگر کسی روزه باشد باید به کنجی می رود تا غذا خوردن دیگران را نبیند..

یادش بخیر..موقع افطار همگی سر یک سفره جمع می شدیم و تلویزیون می دیدیم..سریال های آن زمان هم بوی ماه رمضان می داد..اکثر سریال ها، ماه رمضان را به تصویر می کشیدند..سریال های شبکه 3 که همیشه خنده دار بود و کلی با آن می خندیدیم..

یادش بخیر..بعد از افطار بی حال بودیم و کسل..اما باید می رفتیم سراغ مشق هایمان..خودکار بیک آبی و خودکار قرمز پلیکان را بر میداشتیم و شروع می کردیم به نوشتن..آخر، خودکار های قرمز پلیکان خیلی خوشرنگ تر و روان تر از خودکار های قرمز بیک بود..امان از خط کشی دفتر های تهیه و توزیع کالا..خیلی خشته کننده بود..و بعضی شب ها چند صفحه بیشتر هم خط کشی می کردیم تا چند شب راحت باشیم..

یادش بخیر..پاک کن های جوهر پاک کن که دو رنگ بودند و قسمت جوهر پاک کنش نه تنها خودکار را پاک نمی کرد، که دفترمان را هم سیاه میکرد و اگر کمی بیشتر می کشیدیم،دفترمان پاره میشد..

چقدر التماس می کردیم تا برایمان از آن پاک کن های میوه ای خوشبو بخرند..

یادش بخیر..مدادهای قرمزی که باید می کردیمشان توی دهانمان تا پررنگ تر بنویسد..

فک کنم اولین نسلی که از خودکار های چهار رنگ استفاده می کرد هم ما بودیم..اختراع جالبی بود برایمان..

در ماه رمضان همیشه صبح ها،زنگ اول، سر کلاس خواب بودیم..آخر مجبور بودیم یک ساعتی را برای خوردن سحری بیدار باشیم..

آن روزها همه چیز ساده بود..از کارتون ها گرفته تا سریال های ایرانی خودمان..سفره های میهمانی همیشه پر بود از غذاهایی که کدبانوی خانه با هزار زحمت آن ها را تهیه کرده بود..

یادم هست همیشه بزرگ تر ها می گفتند مهمان برکت است..وقتی می آید و روی فرش ما افطار می خورد،گناهانمان از خانه بیرون میروند..حالا اما،همه مهمانی ها خلاصه شده در رستوران و تنها فکر بانوی خانه این هست که کدام رستوران غذایش بهتر است و کدام سرویس بهتری می دهد..

یادش بخیر..چه کودکیِ باصفایی داشتیم..نسل فرزندان ما چه؟؟بزرگ که شدند،از کودکیشان چه می گویند؟؟

بیایید یک یا علی بگوییم و سعی کنیم رمضان امسالمان هم بیشتر بوی خدا دهد..مثل آن زمان ها..اگر سریال های تلویزیون بوی خدا نمی دهند،چرا وقتمان را پای آن ها تلف کنیم؟؟اگر مهمانی ها، ما را از صفای ماه رمضان دور می کنند،چرا به مهمانی ها پا گذاریم؟؟

و یادمان نرود این دعا را که اللهم اِنّا نَشکوا اِلَیکَ فَقدَ نَبیِّنا و غیبة ولیّنا و کِثرةَ عَدُوِّنا و قِلَّةَ عَدَدِنا..یادمان نرود اولین دعای وقت افطارمان اللهم عجل لولیک الفرج باشد..یادمان نرود.......

پ.ن1:ماه رمضان پارسالمان هم یادمان نرود..

نمیدانمـ چرا..

قدرت مهار خیالم را ندارمـ..

پر می کشد..

بیـ اِذن من..

تا کجا؟؟

نمیدانمــ..

اصلاً خیالمـ دیگر دست منـ نیستـ..

یوسفـ ِ فاطمهـ :

میدانید نبودنتان با من چه کار کرد؟؟

میدانید چه شبهاییـ که با شما صحبت کردمـ و جوابی نشنیدمـ؟؟

خیلیـ سختـ استـ آقا..

کاشـ می توانستمـ با اشکهایمـ برایتانـ بنویسمـ..

آخر منـ همـ جوانمـ..

دلـ دارم..

دوستـ دارم می توانستمـ بنشینم مقابلتانـ..

و از آرزوهایمـ میگفتمـ..

از دویدنـ ها و نرسیدنـ ها..

از کوچ  ِ آرزوهایمــ..

و شما به منـ لبخند میزدید..

و من همانـ لحظهـ تمامـ غصه هایمـ را فراموشـ می کردمـ..

دوست داشتمـ می نشستمـ مقابلتانـ..

و می گفتمـ: پدر!

میدانمـ فرزند بدی بودمـ..

امّا آمده ام تا شما دستمـ را بگیرید..

و راهـ را نشانمـ بدهید..

آیا امید نجاتی هستـ؟؟

و شما برایمـ می گفتید:

فرزند  ِ خطا کارمــ !

لا تَقنطوا مِن رحمةِ الله..

.

.

دوستـ دارمـ می نشستمـ مقابلتانـ..

و از دردهایمـ میگفتمـ..

و از گریه های نیمهـ شبمـ..

و از فراغ..

و شما مرا بشارتـ می دادید:

اِنَّ اللهَ مَعَ الصابرین..

.

.

دوستـ دارمـ می نشستمـ مقابلتانـ..

و من از شما سوالهایم را می پرسیدمـ..

و شما مرا پاسخ میگفتید..

و منـ باز میپرسیدمـ..

و شما هربار پاسخـ میگفتید..

و من خوشحال از این همه پاسخی که گرفتم..

و شما با لبخندیـ دلیلش را بازگو میکردید:

فاسئلوا اَهلَ الذِکر..

.

.

دوستـ دارمـ برایتانـ هدیهـ ای می آوردمـ..

شاخه ی گلی..

و می گذاشتم مقابلتانـ..

و می گفتمـ : آقا..

می خواهم از امروز به حرمت شما گناهی را ترکـ کنم..

آیا مرا می بخشید

بخاطر همه بدیهایمـ؟؟

و شما سخن جدتان،امامـ رضا(ع) را تکرار می کردید:

امام رفیقی است همدم و مونس،

پدری است مهربان،

برادری است همراه و هم زاد

و مادری است دلسوز به طفل ناتوان خویش

و پناه است برای بندگان خدا..

.

.

دوست داشتمـ از غم ها و غصهـ های زمان غیبتـ می گفتمـ..

و اینکهـ با آمدنتانـ یاسها شکفتند..

و چقدر خوشحالم از گرفتنـ انتقامـ پهلوی  ِ شکسته مادرتانـ..

و گرفتن انتقام خون شهدایـ کربلا..

و شما می گفتید:

وعدَ اللهِ حقاً..

.

.

یوسفـ   ِ  فاطمهـ:

آمدنتانـ دیر شدهـ..

دیگر مرا تاب ِ  تحمل نیست..

دستانمـ خالیستـ..

و نامهـ اعمالمـ غرق در گناهـ..

شما را نمی بینمــ..

اما حتم دارمـ صدایمـ را می شنوید..

آقایمـ..

می توانم صدای گریهـ تان را در این هیاهو بشنوم..

گریه برای اعمال شیعیانتانـ...

شرمندهـ امـ آقـــا..

شرمندهـ امـ..

و دیگر هیچــ..

پ.ن:منتظرم،یوسف فاطمه.. 

او می آید..

باران رحمت،می آید..

ستاره ی درخشان،می آید..

موعود زبور،می آید..

منجی انجیل،می آید..

نجات بخش تورات،می آید..

علمدار عدالت،می آید..

عالم آل محمد(ص) می آید..

وارث لوح و قلم،می آید..

بخدا سوگند،او می آید..

.

.

می دانم..

میدانم که بد دورانی است..

نگه داشتن ایمان سخت است..

سخت تر از نگه داشتن آتش در کف دستها..

می دانم که بی عدالتی فغان می کند..

 که ظالم پیروز است و مظلوم،مقهور.

اما او، می آید..

 زمین ،سراسر عدالت و نور میگردد..

مظلوم پیروز میگردد و ظالم مقهور..

آری،آری،او می آید..

.

.

کدامین لحظه می آید،نمیدانم..

اکنون کجاست،نمی دانم..

اما خوب میدانم ما را میبیند..

صدایمان را میشنود..

برما مهربانتر از مادر است..

وخوب میدانم که به یمن حضورش،زنده ام..

خوب می دانم که او می آید..

ازکنار کعبه می آید..

ندای "یا اهل العالم قتل الحسین عطشاناً" در سراسر عالم می پیچد..

و زمین را جملگی نور و صفا فرا می گیرد..

آری،آری،او می آید..

.

.

پیروزتر از ابراهیم،می آید..

مهربان تر از عیسی،می آید..

بخشنده تر از موسی،می آید..

کریمٌ من اولادِ الکِرام،می آید..

زیباتر ازیوسف،می آید..

و ما فرزندان غرق در گناهش دستانمان را بسوی او دراز میکنیم

که"یا اَیُّها العَزیز!

مَسَّنا وَ اَهلَنَا الضُّر و جِئنا بِبِضاعَةٍ مُزجاةٍ

فَاَوفِ لَنَا الکَیلَ و تَصَدَّق عَلَینا

إنَّ اَللهَ یَجزی المُتَصَدِّقینَ"

آری،او می آید..

.

.

آنکه ابراهیم را از آتش نجات داد،

موسی را از میان رود نیل گذراند،

عیسی را به آسمانها برد،

اسماعیل و هاجر را نجات داد،

یونس را از دهانه ی ماهی بیرون کشید،

یوسف را از چاه نجات داد،

مهدی ما را هم از زندان غیبت نجات میدهد..

و می آید آیه ی أمن یجیب..

می آید پور حسین(ع)

می آید هادی..

می آید ماه تابنده..

و می آید موعود آدم تا خاتم..

آری،آری..او می آید..

مرکز زمین را دیده ای؟؟

مرکز عشق و صفا و محبت را چطور؟؟

مرکز وفاداری را چه؟؟دیده ای؟؟

مرکز مردانگی را؟؟

مرکز سرسپردگی را؟؟

مرکز ایمان و اراده را چه؟؟

مرکز صبر را چطور؟؟

مرکز نور را چه؟؟دیده ای؟؟

و مرکزِ.......

میخواهی ببینی؟؟

بیا تا نشانت دهم..

همین جاست مرکز زمین..

مرکز مردانگی و دلدادگی..

اینجاست..

نامش را میخواهی؟؟

چه بگویم؟؟

بگویم سرزمین جنون..

یا سرزمین زندگی..

یا قلب تپنده ی زمین..

یا...کربلا..

.

.

آری،اینجا کربلاست..

کربلا را دیده ای؟؟

بین الحرمینش را چه؟؟

با پای برهنه در خاکش دویده ای؟؟

که ندانی ابتدا پیش کدام برادر بروی..

گرمایش را چشیده ای؟؟

تشنگی اش تو را از پای در می آورد..

آنجا تشنه بوده ای؟؟

.

.

و حالا ماه شعبان است..

ابتدایش همه سرور است..

و میانه اش همه شادی..

و پایانش نوید ماه رحمت..

.

.

ابتدایش میلاد سه مولود آسمانی است..

شاه کربلا متولد میشود..

و آسمانیان همه از وجودش بهره می برند..

ملائک بر سر گهواره اش می آیند..

پیامبر(ص)،مسرور از تولد این نوزاد..

او را به روی دست می گیرد..

در گوشش اذان و اقامه می گوید..

و زیر گلویش را می بوسد..

و بعد،میلاد ساقی کربلاست..

علی(ع)،مسرور از تولد این نوزاد..

او را به روی دست می گیرد..

اذان و اقامه در گوشش می گوید..

و دستانش را می بوسد..

و نمیدانم فرق سرش را هم می بوسد یا نه..

.

.

و بعد، میلاد سید عابدان است..

حسین(ع) مسرور است..

آخر این نوزاد و عمه اش کربلا را به خارج از کربلا می برند..

به تمام نقاط زمین..

و او وارث امامت است..

و هرکجا آب می بیند اشک می ریزد..

به یاد پدر..

به یاد عمه..

به یاد کودکان تشنه..

و به یاد شهیدان لب تشنه..

و شاید هم به یاد غم اسیری عمه..

.

.

و میانه این ماه..

میلاد طالب خون شهیدان کربلاست..

و این روز،روز زیارتی سالار شهیدان است..

میدانی؟؟

نیمه ی شعبان که میشود..

همه میروند کربلا..

عده ای با پای پیاده..

عده ای سواره..

و عده ای با دلهایشان از راه دور..

میعادگاه  همه عاشقان اینجاست..

تو چه؟؟

دلت را آماده کرده ای؟؟

عقب نمانی از این قافله..

از قافله کرب و بلا..

سلامـ آقا..

سلامـ حبل المتین..

سلامـ عین الیقین..

دیگر به دنبال کشف و شهود نمیروم..

چرا که اگر شما را بشناسم،یه عین الیقین خواهم رسید..

سلامـ اولین گِرَوَنده به اسلام..

سلامـ قسیم النار و الجنة..

سلامـ ساقی کوثر..

سلامـ همسر کوثر..

سلامـ مصداق آیه ولایت..

آن هنگام که در نمازتان نگین خاتم میبخشید..

و تمام ملائک با شما به رکوع و سجود می روند..

سلامـ نفس پیامبر..

آن هنگام که برای مباهله رفتید..

سلامـ عمود الدین..

آن هنگام که با ذوالفقارت رعشه بر تن کفار می اندازید..

و بی هیچ واهمه ای در بستر پیامبر میخوابید..

سلامـ فاتح خیبر..

آن هنگام که درب قلعه خیبر را روی یک دست بلند میکنید..

سلامـ شجره طیبه..

آن هنگام که پیامبر(ص) به عرش می روند..

سلامـ خیر الوصیّین..

سلامـ امام المؤمنین..

سلامـ یعصوب الدین..

سلامـ جان پیامبر(ص)..

آن هنگام که یاسش را به دستانتان می سپارند..

سلامـ پدر بزرگوار...

سلامـ......

.

.

و امروز به یُمن ولادتتان کعبه می شکافد..

و شما در خانه کعبه زاده می شوید..

و خداوند تا ابد آن شکاف را نشانه می گذارد..

تا همه بدانند قدر و منزلتتان کجاست..

و خداوند،افلاک را می آفریند به یُمن محمد(ص)..

و محمد(ص) آفریده شدند به یمن حضور شما..

و هردوی شما آفریده شدید به یُمن حضور فاطمه(س)

و اگر شما نبودید..

همسری برای فاطمه (س) نبود..

و امروز تمامی یاس ها ی عالم به یُمن ولادتتان میشکفند..

.

.

آقا جان!!

خوانده ایم و شنیده ایم که در روز های غربت پس از شهادت خانوم فاطمه(س)..

شما به مردم مدینه سلام می دادید..

اما مردم مدینه جوابتان را نمی دادند..

آقا جان..

اینک ما..

با دلی شکسته..

و صدایی بغض آلود..

به شما سلام می دهیم..

بزرگواریتان اجازه می دهد جوابمان را ندهید؟؟

.

.

پ.ن1:خطهای سیزدهم و چهاردهم،از آخر اشاره دارد به این حدیث قدسی:

یا احمد!لولاک،لما خَلَقتُ الافلاک..

و لولا عَلیٌ لما خَلَقتُکَ..

و لولا فاطمةُ لما خَلَقتُکُما..

(جلوه نور ص 105)

پ.ن2:پدر غائبمان..روزتان مبارک..

پ.ن3:تقدیم به پدرم که اگر شیعه گشتم به یُمن آن لقمه حلالی است

که با هزاران زحمت آن را به خانه آورد...

سلام بر تو ای مــادر..

مــادر عرصه های سخت..

مــادر روز های سخت و طاقت فرسای جنگ..

مــادر روزهای کمبود نان بر سر سفره..

و کمبود نفت در روزهای سرد زمستان..

مــادر روزهای تلخ و شیرین..

سلام بر تو ای مــادر..

تو ای مــادر که پسرت را بزرگ کردی..

به این امید که در پیری عصای دستت گردد..

امّا تا از تو اذن رفتن به میدان جنگ را درخواست کرد..

برایش شهادت آرزو کردی..

حتی زمانیکه جنازه غرق خونش را دیدی هم..

اشک نریختی..

و به پسرت..شهادتش را تبریک گفتی..

سلام بر تو ای مــادر ..

تو ای مــادرِ پاکی که..

در هنگام شیر دادن به فرزندت...

برای مصائب حضرت زهرا(س) اشک ریختی..

و برای غربت علی(ع)..

و برای مصائب کربلا..

و مصائب شام..

و ........

و برای تنهایی و مظلومیت امام غریبمان..

و اشک چشمانت را همراه با شیرت در درون دهان فرزندت ریختی..

سلام بر تو ای مــادر ..

تو ای مــادر که از کودکی..

حجاب فاطمی را به دخترانت آموختی..

و غیرت علوی را به پسرانت..

سلام بر تو ای مــادر ..

تو ای مــادر که..

با کمبودهای همسرت ساختی..

اما هیچگاه شِکوه و شکایت نکردی..

و کمی لقمه ای نان حلال را..

به هزار لقمه چرب شُبهه دار ترجیح دادی..

و هربار که همسرت به خانه می آمد..

با لبخند از او به گرمی استقبال میکردی..

سلام بر تو ای مــادر ..

تو ای مــادر که..

گاه برای شستن ظرفی..

مجبور بودی در سرمای سرد زمستان..

یخ حوض خانه کوچکت را بشکنی..

و با آب سرد و طاقت فرسا..

به انجام امور خانه ات بپردازی..

و شب های بیماری فرزندت..

گاه تا هنگام سحر..

در کنار بسترش می نشستی..

و برایش پرستاری مهربان بودی..

اما آن هنگام که خودت بیمار میشدی..

اجازه نمیدادی کسی از بیماریت با خبر گردد..

سلام بر تو ای مــادر..

تو ای مــادر که هرگاه تنها ساعتی از خانه بیرون میرفتی..

چراغ خانه ات خاموش میگردید..

امّا..

نمیدانم در این روزها..

چرا برخی از مادرها را زمانه با خود برده است..

دیگر حجاب فاطمی را به دخترانشان نمی آموزند..

و غیرت علوی را به پسرانشان..

و سازش با همسران را به فرزندانشان..

امّا..

می دانم که در پسِ زمانه..

تو هم از همان شیر پاکی خوردی..

که با اشک گریه بر حسین(ع)..

تقدیس گردیده بود..

و از همان لقمه ی حلالی خوردی..

که پدرت با هزار زحمت بر سر سفره خانه آورده بود..

به اصل خویش بازگرد مــادر جوان سرزمین من..

و دخترانت را فاطمی تربیت کن..

و پسرانت را علوی..

.

.

تقدیم به مادر پاکم..

که تمام جوانیش را داد..

تا مرا فاطمی تربیت کند..

و شبها کنار بسترم..

داستان حجاب فاطمه(س) را برایم میگفت..

و صبر و حلم زینب(س)..

اما افسوس که آنگونه که در خور شأنش میباشد..

فرزند شایسته ای نبودم..

و تقدیم به تمام مادرانی که..

کودکانشان را زهرایی و علوی تربیت کردند..

روزتان مبارک..

و زندگی جاودانه در بهشت،ارزانیتان..

.

و تو ای خواننده گرامی..

اگر چراغ خانه ات به نور مادرت روشن است..

برخیز و بر دستانش بوسه ای بزن..

و اگر چراغ خانه ات با کوچ مادرت خاموش گردیده..

برایش فاتحه ای بخوان..

باشد تا لطف مادرِ بزرگمان،حضرت فاطمه(س)..

شامل همه مادران گردد..

چه آنهایی که در میانمان هستند..

چه آنهایی که فرزندانشان را تنها گذاشتند..